Nie dalej jak 10 km na północny wschód od Reska leży Stara Dobrzyca. Wieś ulokowana została nad malowniczym jeziorem Dobrzyckim.
To tutaj mieszkańcy gminy Resko wypoczywają, korzystają z kąpieli i łowią ryby. Jest miejscem wypoczynku letniego dla mieszkańców gminy i rajem dla wędkarzy. Wokół jeziora została wytyczona trasa spacerowa. Można tu również pograć w siatkówkę, rozbić namiot i korzystać z kąpieli nie tylko słonecznych. Raj dla siebie znajdą tu dla siebie nie tylko miłośnicy spacerów, ale i wędkowania oraz bezkrwawych łowów. W jeziorze nie brakuje takich ryb jak: leszcze, płocie, okonie, szczupaki, ukleje, a w strumyczku wypływającym z jeziora można spotkać pstrąga i klenia. Największego, bo ważącego 5,75kg, leszcza na jeziorze wyłowił Stanisław Adamcewicz.
Historia samej wsi jest dość dobrze udokumentowana. Pierwsza wzmianka o niej pochodzi z 1447 r., gdy to Gertruda Vidant wychodząc za mąż za Mikołaja Bork otrzymała Starą Dobrzycę w posagu. Wzmianki o wsi znajdują się również w dokumentach potwierdzających lenno Borków, a wydanych przez księcia Bogusława X (1503 r.) i Bogusława XIII (1605 r.). Majątek w Starej Dobrzycy pozostawał w rękach Borków, posiadających swoją rezydencję Starogardzie Łobeskim, do końca XVII w. Dwór postawił tutaj Stefan Bork przed 1602 r. Majątek został opuszczony w latach 70- tych; obecnie teraz stanowi własność prywatną.
Niegdyś dwór posiadał dwa skrzydła. Obecnie jest jednak budowlą jednoczłonową, a ślady dawnych oficyn są nadal widoczne. Dworek jest obiektem wielofazowym o cechach klasycystycznych, w którym znajdują się relikty XVIII-wiecznej rezydencji. Dworek został prze budowany w połowie XIX w.
Równie często przebudowywany był kościół. Pierwsza wzmianka o świątyni pochodzi z 1539 r., przy okazji odbudowy kościoła po kolejnym zburzeniu.
Kamienne partie dolnych murów wieży, to prawdopodobnie pozostałości średniowiecznego kościoła. Ryglowy korpus nawowy oraz górna partia wieży pochodzi z 1711 r. W 1714 r. w krypcie kościelnej został pochowany Kazimierz Wedig von Bonin. W 1886 r. ryglowe ściany kościoła obmurowano od wewnątrz, natomiast w 1910 r. założono w oknach witraże. We wnętrzu zachowała się barokowa (XVIII w.) empora, krypta grzebalna, ołtarz ambonowy barokowy (pocz. XVIII w.) i chrzcielnica.
Od 1697 r. Dobrzyca przeszła na własność rodziny Bonin. W XVII w. po założeniu Nowej Dobrzycy do nazwy wsi dodano przymiotnik Alt (Stara). 1727-1765 Właścicielem był Ulrich Bogislaw, a około połowy XVIII w. młodsza córka Ulryka-Bogusława von Bonin - Zofia Augusta Ulryka otrzymała w posagu majątek, wychodząc za mąż za Henninga von Brockhausena. W 1798 r. dobra zostały własnością Friedricha Lehmanna, krewnego Boninów. 1765-1798 Właścicielem był Henning Georg Brockhausen, 1803-1820 Właścicielką Sophie Elizabeth Borcke. W latach 1820-1832 przeszedł na własność Friederiki Sophie Juliane Zadow z domu Borcke. W połowie XIX w. były zaś w posiadaniu rodziny von Bűlow a już, według opisu wsi z 1874 r., majątek należał do rodziny von Knebel. Były w nim 22 budynki mieszkalne, 34 inne i 1 przemysłowy. W Dobrzycy znajdowało się także 12 gospodarstw chłopskich (bauerhofów) i 1 zagrodnicze, w których było łącznie 14 budynków mieszkalnych. W latach 1887-1907 właścicielką majątku była Sophie Juliane Rantzman, a od 1917 r. do 1945 r. do rodziny Fincken von Finkenstein. W 1931 r. w 27 domach mieszka 57 rodzin.
Dość blisko Starej Dobrzycy zlokalizowany jest rezerwat przyrody „Mszar koło Starej Dobrzycy”. Rezerwat został utworzony 10 listopada 1976 roku, a celem jego ochrony jest zachowanie w stanie naturalnym torfowiska wysokiego z typową roślinnością zespołów mszarnych oraz stanowiskami roślin chronionych. Położony jest na terenie leśnictwa Sosnówko, a jego powierzchnia wynosi 11,17 ha. Rezerwat stanowi obiekt przyrodniczy o dużej wartości ze względu na wysoki stopień naturalności przyrody nie zakłócanej ingerencją człowieka i w skali Polski należy do cenniejszych rezerwatów torfowiskowych. Walorami dodatkowymi jest występowanie w rezerwacie chronionych gatunków roślin kwiatowych (przygiełka biała , modrzewnica europejska, żurawina drobnolistkowa, turzyca bagienna, rosiczka okrągłolistna i inne) oraz wielu gatunków torfowców.
Magdalena Mucha
Wykorzystano:
Klubowy Okazjonalnik Literacki Łabuź. Numer sponsorowany przez Starostwo Powiatowe w Łobzie, 2007.
www.szczecin.lasy.gov.pl/print/strony/1/i/24025.php
http://www.resko.pl/index.php?id=2&cd=6
